Onu tam bir sene önce bugün son kez yalnız gördüm. Parkta bankta kendi başına oturuyordu, çevresinde hiç kimse yoktu. Gözlerinde hüzünlü bir ifade vardı ve ben onu daha önce hiç bu kadar yalnız görmemiştim.
Bugün bir yıl geçti ve hala o anın pişmanlığı içindeyim. O an, onunla konuşmak, yanına oturmak ve onunla zaman geçirmek istediğim halde, içimdeki korkular ve endişeler bana engel oldu.
Şimdi, o ana geri dönebilmek ve ona sımsıkı sarılabilmek için her şeyi yapmaya hazırım ama artık çok ama çok geç. Onun artık yeni anıları yeni mutlulukları var. Her şeyden öte artık yalnız değil…
Buzlu Badem 