Biz

Bazen kaybetmemek için fedakarlıklar yapıp yine
de kaydediyoruz ya, sonra “ben nerede hata yaptim?” Diye düşünüp kendimizi sorguluyoruz ya hani. İşte o hatayı davranışlarımızda değil, yüreğimizde aramamız lazım. Çünkü biz, sadece sevdik belki de hiç hak etmediği kadar çok sevdik! Hepsi bu… İnsanı en çok üzen, en çok sevdikleri oluyormuş… Günlerdir uyuyamamanın nedeni bir zamanlar birlikte huzurla, umutla uyuduğun kişiymiş… Şimdi seni deli gibi ağlatan kişi daha önce yüzünü en çok gülümsetenmiş… Bütün hayallerini yıkan, bir zamanlar en güzel hayalleri birlikte kurduğun kişiymiş… Bizi üzen bir başkası değil aslında, bize en çok zarar veren içimizde büyüttüğümüz sevginin kendisi. Çok fazla değer verdiğimiz için çok çabuk değer kaybediyoruz. Bizler aslında acıya aşık oluyoruz. Canımızı en çok kim yakacaksa gidip onu buluyor, onu seviyoruz…