Güçsüz

İlk tanıdığım anda onun hayatımda olmasını istedim çünkü görür görmez hayatım boyunca kimse için hissetmediğim bir heyecanı hissettim. Heyecanı merak takip etti, merakı sevgi. Bir süre ayrı düştük. Ardından yine birleştik ve içimden, ne olursa olsun bu sefer onu asla bırakmam diyordum, kendi kendime. O kadar zor bir insandı ki zaman zaman tüm gücümün çekildiğini hissediyordum. An geldi ve artık günlük hayatımı dahi idame edecek halimin, dermanımın kalmadığını farkettim. O zamanlarda hayatımın en zorlu günlerini geçiriyordum. Ne yazık ki yollarımız ayrı düştü, çünkü yokluğuna üzülmek, bana yaptıklarına ve yaşattıklarına üzülmekten daha kolay hissettirmişti. Umutla yürüdüğüm yolda, elimde sadece hüzün kalmıştı. Şimdi düşünüyorum da yaşadığımız tüm o güzel anlar sadece fotoğraflarda son bulmak için mi vardı? Sen hatırlamazsın, ben unutmam…