Dünya

Zihnimde çılgınlar gibi at koşturan düşünceleri biraz olsun durdurabilmek için sık sık yürüyüş yapıyorum. Yürüdüğümde bol bol kendimle konuşarak bir nebze rahatlıyorum. Ya çoktan delirdim ya da bu sayede delirmiyorum. Artık hangisi bende bilmiyorum. Tartışmalarımın çoğu hayatın neden bu kadar kötü olduğu yönünde. Sonra düşünüyorum kötü olan hayat değil insanlar. Bazen düşünüyorum da bana yaptıklarını, yaşattıklarını ona asla ama asla yapmazdım. Düşünenlerin ezildiği, ezenlerin düşünüldüğü dünya…