Savruluşlar

Artık kimselerin vakti yok durup ince insanları anlamaya. Hal böyle olunca insan olan yerlerim çok ağrıyor. Çoğunlukla üzgün hissediyorum, çünkü içimde yaşadığım sevgimi yeterince ifade edebilecek dil kabiliyetinin kendisinden yoksunum. Yalnızım ama tüm düşlerim sarmaş dolaş. Kalbimi dolduran duygular kalbimde kaldı. Sorsan kılımı kıpırdatmıyorum ama savruluşlarımın haddi hesabı yok. Ardımda dünyalar ışıyan camlar varken ben duvarlara dalıp dalıp gidiyorum. Tüm şehir uyurken avuçlarımı göğe açıp sadece dua edebiliyorum…