İnsan doğar ve büyümeye başlar. Şanslıysa güzel bir ailesi olur. İnsanın ailesinin güzel olması çocuk için dünyevi servetlerin en önemlisidir. Nasıl bir ailede büyüdüğünüz neredeyse tüm geleceğinizi şekillendirebilir. Sizde benim gibi şanslı olan çocuklardansanız büyürken dünyadaki bir çok dertten tasadan uzak büyümüşsünüz demektir. Bu sebeple benim çok mutlu bir çocukluğum oldu.
Büyürken aklım başıma yetmeye başladığı zamandan beri hep babamı kaybetmekten korktum. Neden babamı kaybetmek bende bilmiyorum ama benim bakış açımla başıma gelebilecek en kötü şey başıma tam 1,5 sene evvel geldi. İnsan böyle bir acıya asla alışamıyor sadece hayat telaşesiyle günler geçiyor. Tüm bunlar olmuşken hiç beklemediğim bir anda annemin geçirdiği bir hastalık sonrası onuda kaybetmekle yüz yüze geldim. İlk kez o an anladım. Annemi de kaybedersem doğarken sahip olduğum en değerli servetimi yani ailemi tamamen kaybedecektim.
İnsan kaç yaşına gelirse gelsin babası baba, annesi anne. Manevi olarak onlara ihtiyacımız hep var. Sadece var oldukları bilmek dahi insana güç veriyor.
İnsan böylesine güzel bir ailede büyüyünce kendi sahip olduğu, aile sevgisini, sıcaklığını kendi kurduğu ailesiyle yaşamak, eşine ve çocuklarına yaşatmak istiyor. Bu benim hayatım boyunca en büyük hayalim oldu hep. Fakat geldiğim noktada buna sahip olabileceğime karşı umudum kalmadı. Ne yapalım kurduğu hayallere ulaşamayan tek ben miyim? Yeni hayaller kurmaya gücüm de yok. Alnımıza yazılmış olanı yaşamaya devam…