Susmak

Kendimi uzun uzun anlatmak ve susmak arasında gidip geliyorum çoğu zaman. Hiçbir zaman tam anlamıyla hissettiklerimi anlatamayacağımı, anlatsam bile anlaşmayacağımı bildiğimden susmayı tercih ediyorum. Hatta içimde biriktirdiklerimi kendime bile anlatamıyorum. Yazıp yazıp siliyorum hep, cümlelerimi toparlayamıyorum. Anlayacağınız susmak sorun. Bir şeyler yolunda değil biliyorum fakat inatla her şey yolundaymış gibi davranıyorum. Bazen düşüncelerim arasında kayboluyorum ve bazen de düşünmekten kaçıyorum. Böyle nereye kadar devam edecek diye sormuyorum artık kendime. Çünkü yanıtını bende bilmiyorum. Sadece bir köşeye çekiliyor sessizce yolunda gitmeyen ne varsa bir an önce son bulmasını umut ediyorum. Göğüs kafesim ise patlayacak gibi. Sussam kalbimin feryadı çökertiyor zihnimi bitmek bilmeyen gecelerde. Uzun uzun konuşmak ile susmak arasındayım ya işte bu tüketiyor beni. Yazılarım bile tükeniyor. Parmaklarım oynamıyor. Keşke tek susan dilim oysaydı diyorum. Tek susan dilim oysaydı da en azından kalemim içimin yandığını dökseydi satır satır. Kimse okumasa bile yüregim soğurdu, zihnim sakinleşirdi belki…