Sımsıkı

Artık eskisi gibi değil hiçbir şey. Zihnimdeki çığlıkları alışageldiğim yöntemlerle susturamıyorum ya da duymazdan gelemiyorum. Yemek yemek, arabayla yol yapmak, film-dizi izlemek vb. yaptıklarım fayda etmiyor. Gece olup yatağa yattığımda zihnimin zifiri karanlığında, çığlıkların içerisinde çaresizce yorgunluktan gözlerimin kapanmasını bekliyorum. Bazen tüm bunların bittiğini hayal ediyorum. Bunun olamayacağını kabullenmişim gibi gözlerimden yaşlar geliyor. Bir kere sımsıkı sarılsak biranda bitecek gibi bu kabus. Gecenin bu saati yine gözlerim yaşlı, yorgunluktan kapanacakları anı bekliyorum…