Hep inandım ve dedim ki sevgiyi gerçek kılan mücadeledir, sevgiyi kadere bırakamazsın. İlk görüşte aşk diye bir şey çıkarmışlar, öğrendim ki sevgiyi kadere bırakanları aksine ikna da edemezsin.
Oysa ben hep istedim ki benim için mücadele eden ve beni seven mutlu olsun, umutsuz kalmasın. İçimdeki karanlığı görüp, ışık yok diye yoldan dönmesin. Acılarımı bilip beni oralardan vurmasın. Sessizliğimi zayıflık sanmasın. Samimiyetimi gören değerini anlasın.
Bitmeyen gönül kırgınlığı var üstümde. Anıların ağırlığı, söylenmiş sözlerin yükü, elimde yokluğun, gönlümde kırgınlığın ve en zoru gitmekle gidememek, gönül kalıyor, akıl kalıyor, anılar kalıyor…
Çoğu insan bir gün sonra unutacağı şeylerin hafifliği ile meşgul, ben ise bir ömür unutamayacağım şeylerin ağırlığı ile. İmtihanların en ağırı özlemekmiş, bir sesi, bir nefesi, bir bakışı…
Buzlu Badem 