Uçlar

Kafamdaki uçların arasında kıvranıyorum. Ne yaparsam yapayım ne içimdeki sevgiyi azaltabiliyorum ne de içimdeki öfkeyi. İnsan bu iki duyguyla birlikte yaşamaya çalışabilecek bir canlı değil. Biri yaşamken diğeri içten içe ölüm sanki. Mantıklı olan herkes yaşamı seçer ya da seçmek ister. Benim istediğimde yaşam tabi ki ama bu öfke belasından bir türlü kurtulamıyorum. Beni bu durumda bırakan da hafızam. Unutabilen insanlar ne şanslı! O muhteşem anılar aklımdayken sevgim azalmıyor. Gözümü kapatıyorum mutluluktan nefesimin kesildiği anlar. Öte yandan o saçma neden biz bunları yaşadık dediğim anlar ve sonuç olarak öfke. Profesyonel destek, ilaçlar, spor, yazatak dertlerimi anlatmak vb. denediğim hiçbir şey bana çözüm olmadı. Uçlarda kıvranmaya devam. Var mı kurtuluş için bir önerisi olan…