Kendimi Kaybettim

Uzanmış tavana bakıyordum. Uyumam gerekiyordu ama tek damla uyku yok gözlerimde. Akıl bu kadar doluyken nasıl uyunur. Özlemin verdiği tüm yük göğüsümde. Ne sağıma dönebiliyorum ne de soluma. Öylece tavana bakıyorum. Sadece o güzel günlere o güzel anılara dalınca nefes alır gibi oluyorum. Yaşadığım tek anlamıyla özlem. En şiddetlisinden. Bu özlem sadece ona duyduğum özlem değil. Aynı zamanda onunlayken ki bana duyduğum özlem. Çaresiz öylece tavana doğru bakarken, istemsiz, kendimi özledim diye fısıldadım bir kulağımdan diğerine. Oflamamla beraber cümleler ardı ardına sıralanmış sanki benim bir tarafımdan kopan yerler gibi ağzımdan çıkmaya başladı. Gözlerim yaşardı. Hep nemliler zaten. Böyle adam mı olur dedim biran kendi kendime. Ne yapayım bende böyleyim. Ne tuhaf değil mi, aklımıza hiç gelmez kendimizi özleyebileceğimiz. Bir şeylere canımız sıkılır ama anlamayız kendimizi ihmâl ettiğimizi. Ben kendimi onunla buldum. Onunla kaybettim. İnsan kendini kaybedip kendini bir daha bulabilir mi?