Kilometrelerce Uzakta

Malatyadayım ve yalnızlıkla dolu odamda uzandım her zaman ki gibi yine onu düşünüyorum. Neredeyse bir aydır görememenin verdiği özlem zaten varken şimdi ondan neredeyse 700 km uzaktayım. Belki yine göremiyordum yine özlüyordum ama benden bir kaç km uzakta olduğu düşüncesi bile rahatlatıyormuş beni. Geçen ay kafama esip atlayıp arabaya uzaklara gittiğimde de aynısını hissetmiştim. Bir kitapta okumuştum. “Karşılıklı duyguların bitmemek gibi bir huyu vardır.” Diyordu. Peki bitmesi gerekirken benim duygularım neden yerli yerinde. Gitmeyi, bitmeyi bırak artıyor. Bu kördüğümü dünyada yaşayan tek insan ben olamam. Elbet başkaları da vardır benim gibi. Bulsam o kişiyi sorsam. O da bana anlatsa bu kördüğümün nasıl çözülebileceğini. Gerçekten dermanım kalmadı. Ona duyduğum bu özlemin binde birini o bana karşı duyuyor mu acaba? Özlemesini geçtim ara ara bile olsa hiç aklına geliyor muyum acaba? İyi olmadığımı kendi kendime yanıtsız sorular sormaya başladığımda anlıyorum. Yine iyi değilim sanırım.