Öz Mağlubiyet

Kendi duygularımla, düşüncelerimle ve vicdanımla verdiğim savaşı sanırım kaybettim. Böyle düşünmemdeki başlıca sebep artık kendimden iğrenir noktasına gelmiş olmam. Kendi kendimi istenmeyen insan olarak ilan edeli çok oldu. Artık yaşama ve insana dair güzel olan hiçbir şeyi hakettiğimi düşünmüyorum. Eskiden aynaya baktığımda sadece hoşnutsuz bir şekilde kafamı çevirirdim ama artık aynaya dahi bakarak kendimle yüzleşmek istemiyorum. Yaşamak çok ağır külfet, hayaller kurmak işkencelere dönüştü. Eskiden de bu kadar yoğun olmasa da benzer durumlar yaşamıştım ve kendi kendime bu olumsuzluklardan kurtulabilmeyi başarmıştım. Bu noktada yapılabilecek bir şey var mı bilmiyorum ama şu an psikolojik güçsüzlüğümün zirvesinde ne yağacağıma dair en ufak fikrim yok. İnsan bu şekilde nasıl yaşar? İnsan kendinden nasıl kaçar? İnsan bu halde nasıl mücadele eder?