Bu yıl Kasım ayı daha hızlı geldi sanki. Birden her yer dökülen yapraklarla doldu. Üzerlerinden 2 mevsim geçti her birinin, kimi şanslıydı, güneşe döndü yüzünü, kimi kenarda köşede kaldı, kendince sakin sakin büyüdü, yeteri kadar sararınca da döküldü. Parklar, sokaklar, yollar onlar sayesinde rengarenk, adeta sonbaharın hayatımıza dokunduğu pastel boya gibiler.
İnsanın bazen dökülmüş yaprakların arasına uzanıp, çocuklar gibi onlarla oynayıp, gökyüzünü izleyesi geliyor. Yapraklar, ağaçlarda muhteşemler ama bence aynı şekilde döküldüklerinde de muhteşemler. Fakat, tek bir farkla, bu fark ise ağaçlardaki yapraklar mutluluğu ve telaşı andırırken sanki dökülenler hüznü ve sakinliği andırıyor.
Ağacına veda etmiş yapraklar, onların arasında yürüyünce bize hüznü hatırlarsa da çoğu zaman huzur veriyor. Hüznün içinde huzur. Yine fazla derinlere daldım duygu denizinde, vurgun yemeden çıkmam lazım. Huzurlu, sakin ve sevgi dolu günler umuduyla…
Tek ihtiyacım neydi biliyor musun, bir papatya yaprağı daha.
Edip Cansever
Buzlu Badem 