Kelimelere Sığmayan Acı

Ev üstüme üstüme geldi bugün çıktım evden atladım araba, saatlerce kullandım. Her yer kapkaranlık olmuştu. Sonra farkettim ki o lanet yere gelmişim. Yıllarca her gün geldiğim o lanet yer. Hacettepe onkoloji. Her şey yerli yerindeydi. Yollar aynı, kaldırımlar aynı, binalar aynı, verdiği his aynı, hastalık aynı. Tek bir şey dışında, merdivende oturmuş dertli dertli sigaralarını içenler. Kim bilir hangi canları hangi kanserle mücadele ediyor. Öyle iyi anlıyorum ki sizi, o çaresizliği, o her geçen gün ki tükenişi. Dikkat edin kendinize canlarınız için sizin dik durmanız lazım diyemedim. Öyle bir ruh durumu ki yaşadıkları ne söylesem nafile. Ah ah yarın babamı kaybedişimin üstünden tam 1 yıl geçmiş olacak. Acısı yenilendi içimde, sanki bir yıl önce değilde bir saat önce kaybetmişim gibi. Ne zaman acım sözcüklere sığmadı ben o zaman yazmaya başladım. Yazdım yazdım ama anladım ki böylesine bir acı kelimelere de sığmıyormuş…