Aslına bakarsanız her insanın tek dayanağı kendisi. Durumu böyle olmayanlar ne şanslı. Bazen tek bir sarılma bile insanı yepyeni birine dönüştürebilir. Bu şansı olmayanlar için hep güçlü durmak, sürekli hayat mücadelesi vermek çok zor. Hayat öyle çok zorluyor ki bu zorluklar bitsin diye haykırmak geliyor insanın içinden. Mutsuzluk yükü artık sırtımda bir kamburdan çok daha fazlası. Resmen bu yük beni tuş etti, yerlerde sürünüyorum. Her yerim yara bere ve bende bu yaraların iyileşebileceğine yönelik hiç umut yok. Umusuzluk denizinde bir kulaç daha atmaya ne isteğim kaldı ne de gücüm. Bu şekilde ne kadar devam edebilirim bilmiyorum. Bazen pes etmek en kolayı geliyor. Bazen de diyorum ki en kötü şartlarda bile olsa yaşamak pes etmekten ölümden daha iyidir. Umutsuzluk tüm düşünsel sistemimi kör etti. Çaresizliği bu kadar yoğun yaşadığım hiçbir zaman hatırlamıyorum. Hayatın diğer alternatiflerini bilmesem belki içinde bulunduğum durum beni bu kadar bitirmezdi.