Sonsuzluğa…

Yıllarca kendi kendime inşa ettiğim duvarların içinde yaşadım. Ve bana sorduklarında buna yaşamak diyordum. Sonra biri çıkageldi. Beni o duvarların içinden çekti aldı. Benim ışığım oldu.
Hayatını karanlıklarda geçirmiş biri olarak ilk kez ışığı görünce afalladım. Gözlerim öylesine kamaştı ki sanırım bir türlü önümü doğru düzgün göremedim. Şimdi ışıksız yeniden karanlıkta, tam her şeyimi buldum derken, tüm hayat amacımı kaybettim. Her şey zamanla geçer diyorlar ama karanlıkta zaman yok. Burada sadece acı var. Bu saatten sonra olmak bile istemeyen biriyim. Bana nasılsın demeyin. Geçer hiç demeyin. Hele hele unutursun asla! Varlığı resmen varlık sebebim olmuş. O yoksa ben neden varım. Belki de olmamalıyım. Belki ölüm beni ve o bütün muhteşem anıları benimle birlikte sonsuza taşır. Evet evet sonsuzluğa…