Uğurlayamadığım

Günlerdir görmüyorum. Belki uzaktan bile olsa görürüm umuduyla parka gittim. Güvercinlerden başka kimsecikler yok. Sanki pandemi yasakları devam ediyor gibi. Güvercinler bana senin adını fısıldar gibi baktılar. Onlar bana baktıkça senin onları beslerken ki görüntün geldi gözüme. O gülüşünün içime işlediği hani. Parkta sessizlik bende sensizlik her yerde anılar, hatıralar. Biliyorum yoksun ama baktığımda, gördüğümde, duyduğumda, hissettiğimde sensin. Bu şehrin, bu insanların beni anlamaya, benim seni unutmaya, çokta ihtimalim yok gibi. Herkesin Bir umudu, bir savaşı, bir kaybedişi, bir acısı, bir yalnızlığı, bir hüznü var. Çünkü herkesin bir gideni, en derininden, içinden bir türlü uğurlayamadığı var…