Bende insanım

Bazen öyle bir an geliyor ki ne zaman olduğu ya da nerede olduğumu umursamadan avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorum. “Bende insanım!” diye. Hayat dediğimiz imtihanlar merkezinde sanki tüm imtihanlar bana mahsuz gibi geliyor. Herkes yaşarken bir ben imtihan ediliyorum sanki. Hep sahip olduklarım için şükrettim. Hala da ediyorum. Fakat içinde olduğum yaşadığım bu hislerden de kaçamıyorum. Zorluklarla mücadele etmeyen yoktur. Her insanın hayatı zordur farkındayım ama bunu bilmek hislerimi yumuşatmıyor. Beni rahatlatmıyor. Günler geçiyor fakat ben takılı kaldım sanki. Takvimin yaprakları eksilirken benden de parçalar eksiliyor. Bu eksilme öyle yoğun ki işte o an geliyor bu bağırma isteği. Bağırsam ne olacak! Eksilmem mi duracak? Belki biraz olsun rahatlarım… Bende insanım…