Ellerim bomboş

Allah’ım beni, içimi, hislerimi, kalbimi senden başka anlayabilecek biri yok. Artık bu benliğime sığmıyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum. Ben artık ben değilim. Günlerdir yağan yağmur içime yağsa şu yüreğimin ateşini biraz olsun hafifletemez sanki. Yardım et bana. Yol göster bana. O da senin kulun bende. Yok artık bittim. Bu tükeniş sonrasında ki safha nedir? Çocukça diyorlar, liseli aşık diyorlar, sen beni biliyorsun. Yalvarırım artık bana yardım et. Bu nasıl bir sınav, nasıl bir imtihan. Aklımı kaybettim kaybedeceğim. Bir insan nasıl bir insanı aklından bir saniye bile çıkaramaz. Göz yaşım kalmadı. Uykum kalmadı. Huzurum kalmadı. Ellerim bomboş. Bomboş. Ben bu boşlukta daha ne kadar böyle devam edebilirim. Tek sığınağım sensin…