Aylar sonra ilk kez haftasonu atladım araba çıktım dışarıya. Amacım evde üstüme üstüme gelen duvarlardan kurtulup biraz olsun nefes almaktı. Yıkamaya vaktim olmadığı için arabam çok kirliydi. Arabamı yıkattım ve düştüm yola. Amacım nefes almaktı ama yol gittikçe daha kötü oldum.
Koskocaman şehirde, nerdeyse anısız bana onu hatırlatmayan yer yok. Biraz daha sürdüm gözlerim dolmuştu artık. İyi ki zamanında camlara film çektirmişim, kimse görmeden rahat rahat ağladım. Rahat rahat ağladım ama hiç rahatlamadım.
Döndüm eve yeniden. Başımı çıkartmadan oturuyorum. Nasıl daha bu halde devam edebileceğim hiçbir fikrim yok. Artık herkes ne halde olduğumu gördüğünden. Sembolik seni iyi gördüm tarzı sözlerde duymuyorum. Neyse demesinler zaten. Dürüstlük her zaman iyidir.
Uzun lafın kısası, değişen bir şey yok. Her yanım acı ve mutsuzluk. Dünya dönüyor, ben nefes alıyorum. Soranlara her şey iyi gidiyor diyor ve devam ediyorum…
Mutluluğun resmini çizemem ama acının heykelini dikerim.
Buzlu Badem 