Tarifsizi yaşamak

Bizi biz yapan hislerimiz ve bu hislere verdiğimiz tepkilerdir. Hislerimizi doğumumuzdan sonraki geçen süreçte öğreniyoruz. Çoğu hislerimiz ortak çünkü benzer konulara karşı verdiğimiz tepkiler benzer. Fakat öyle bir an geliyor ve farkediyorsunuz ki artık tüm yaşadıklarınız ve dolayısıyla hissettikleriniz size özel.

Tüm bu hisleri ben kimseye anlatamadığım zaman farkettim. Açıklayamamak belki daha doğru bir terim. Uzun uzun konuşuyorsunuz ama o anlaşılamamayı gördüğünüzde hissettiklerinizin parmak izi gibi sadece size ait olduğunu farkediyorsunuz.

Öyle değişik ki şuan hissettiklerim. Bugüne kadar gördüklerimle ya da yaşadıklarımla açıklayamıyorum. Ve sanki tüm bu hisler çoğunluğu kötü, karanlık ve boğucu hisler, benimle sonsuzluğa kadar var olacaklar. Bugün hissettiğim yalnızlığı, bugün hissettiğim acıyı, bugün hissettiğim özlemi, bugün hissettiğim çaresizliği, bugün hissettiğim sevgisizliği kelimelerle anlatmak imkansız gibi.

Öyle ki tüm bu düşünceler bana tarifsizi yaşadığımı düşündürüyor. Bir gün bu hislerden kurtulabilecek miyim? Tarifsizliğin korkutuculuğundan kurtulabilecek miyim? Yanıtsız sorular olmadan günlerim geçecek mi?