Kalp durur,
Akıl unutur,
Ruh ne durur, ne unutur…
İşte hayatımın özeti, ruhumla sevdim ben… Diye yazmıştım bir kaç gün önce.
Bu yazım beni sonrasında daha da fazla düşünmeye itti. Ruhu idrak etmek aslında onun maddi olmayışını anlamak değil midir? Ruh zamandan bağımsızdır. Ne durur ne de unutur evet aynı zamanda ölümden sonra da dahil olmak üzere sonsuza kadar var olacak olandır.
Keskin konuşuyorsun. Herkes unutur yoluna devam eder diyebilirsiniz ama ben kendimi tanıyorum. Hayatın içinde küçük detayları gören ve hatırlayan biriyim. Dolayısıyla benim hislerimde ruhumla birlikte baki mi olacak?
Schopenhauer şöyle demiş “Kalbin gerçek, derin barışı ve tüm ruhun huzuru sadece yalnızlıkta bulunur.” Bu sözün doğru olmadığının ayaklı ispatıyım. Tam Tersine, kalbim sadece gerçekten beni yalnızlıktan çıkaran o kişi ile tanışınca huzur buldu. Kısa bile olsa…
O kadar yoğun ki düşüncelerim bu konuyla alakalı olarak, tam anlatmak istediklerimi yazıya dökemediğimi hissediyorum. Sanki kalbimin yazı yetileri ruhumun anlatmak istediklerine yetmiyor gibi…
Kapalı gözler, ruhu seyretmenin en güzel şeklidir.
Victor Hugo
Buzlu Badem 