Konuşmak, kendini ifade etmek, düşüncelerini anlatabilmek, paylaşım yapabilmek güzel şey fakat ben hiç beceremem. Daha doğrusu güzel olan ne varsa hiç beceremem. Güzele karşı bir yeteneksizlik benim ki.
Konuşmazsan ne olur? Sessizlik. Sessizlik ise çok kötüdür çünkü sessiz kaldığında zihnin seni ele geçirir. Kontrol artık ondadır. Hayatımın çoğu sessizlik ile geçti. Babam beni ne zaman böyle görse kendine has üslubuyla ” ayağını sıcak tut, başını serin. İçini ferah tut, düşünme derin…” derdi. Keşke şimdi yanımda olsa yine dese. İç hiçliğimde yolumu kaybettiğimde hep bu söz gelir aklıma.
Konuşamıyorum, düşünemiyorum. Geriye ne kaldı…
Küçükken düşünce acıyordu, şimdi düşününce…
Buzlu Badem 